به گزارش نفت ما،توافق ایران با گروه ۵+۱ مورخ ۲۲ تیر در وین ، ایران را در مسیری جدید با اقتصاد جهانی قرار داد.  به نقل از تامین سرمایه نوین، با وجود ذخایر گسترده انرژی و تولید قابل توجه نفت و گاز در ایران ، این کشور حجم کمی از نفت و گاز خود را صادر می کند. ایران در سال 2014 حدود 173 میلیارد مترمکعب گاز طبیعی تولید کرد که از این حجم 170 میلیارد مترمکعب آن را مصرف کرده است.
ذخایر گاز در پایان سال 2014 برابر 34 هزار مترمکعب بوده که آن را در جایگاهی بالای کشور روسیه و همسایه خود ، قطر به عنوان بزرگترین دارنده ذخایر گاز جهان قرار داده است.
مصرف داخلی گاز در ایران زیاد است اما این کشور بار دیگر به دنبال صادرات گاز مازاد خود به طیف وسیعی از کشورها از طریق خط لوله و گاز مایع می باشد.
وزیر امور خارجه ایران راه را برای توسعه مراحل بعدی میدان گازی پارس جنوبی هموار کرده است اما از نظر عملی تا زمانی که آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش خود را تا پایان سال ارائه نکند ، پیشرفت زیادی صورت نخواهد گرفت.
از زمانی که ایران برای اولین بار سعی در گسترش صادرات خود به ترکیه ، ارمنستان و آذربایجان کرد ، بازارهای جهانی به تکاپو افتادند. بنابر آخرین گزارش آژانس ، ایران با چالش های متعددی برای عرضه و به ویژه در تقاضای گاز مواجه شده است.
پتانسیل صادرات گاز مایع
توسعه میدان گاز پارس جنوبی از سال ها پیش آغاز شده است. به گفته سیامک ادیبی کار بر فازهای 15 تا 19 بخش های بعدی توسعه میدان هستند.
تنها بخش داخلی که می تواند حجم مازاد گاز را جذب کند ، تولید برق می باشد. بازار جایگزین داخلی با پشتیبانی یک شبکه گسترده برای گاز به عنوان سوخت گرمایشی، در حال حاضر اشباع شده است ، از این رو گاز مازاد از پارس جنوبی می تواند قابل توجه باشد.
ایران قصد دارد از فازهای اولیه توسعه پارس جنوبی برای صادرات گاز مایع استفاده کند ، که 2.5 میلیارد دلار برای ساخت این کارخانه نیمه ساخته سرمایه گذاری شده است. با وجود اینکه دو کمپرسور تبدیل گاز به مایع برای صادرات 10.8 تن در سال طراحی شده است ، اما با توجه به محدودیت های تجاری برای تکنولوژی های اساسی کشور تا کنون ساخته نشده اند. ایران مخازنی برای ذخیره گاز ساخته است و تجهیزات را برای بنادر آماده کرده  و عملیات را در یک نیروگاه برق با سوخت گاز در بندر تنبک آغاز کرده است.
گذشته از دسترسی به تکنولوژی و منابع مالی از طریق لغو تحریم ها ، تصور می شود عامل کلیدی برای توسعه این پروژه در حال حاضر ، یک اپراتور باتجربه بین المللی گاز مایع باشد. ادیبی اظهار داشت آوردن شرکای جدید زمانبر است ، حداقل 4 الی 5 سالی قبل از صادرات گاز مایع باید این کارها انجام شود.
با وجود ذخایر وسیع انرژی ایران ، قابلیت انجام پروژه های بزرگتر برای صادرات گاز مایع یا حتی چندین پروژه مستقل وجود دارد.
اما در کوتاه مدت تا میان مدت دو دلیل راه ایران را برای تبدیل آن به صادرکننده عمده گاز مایع مسدود می کند.
مورد اول در سمت تقاضا است ، تعدادی از پروژه های صادرات گاز مایع در حال رقابت برای جذب تقاضای محدود می باشند. با توجه به حساسیت قیمت ، رقابت در پروژه های صادراتی از شرق آفریقا و آمریکای شمالی برای فروش بلند مدت و قراردادهای خرید از اوایل دهه 2020 می تواند ایران را از بازار خریداران گاز مایع دور کند. با وجود حساسیت قیمتی ، ممکن است بازارهای جهانی نتوانند در نیمه اول دهه آتی گاز مایع بیشتری را از ایران جذب کنند.
مورد دوم در سمت عرضه می باشد ، دولت ایران ممکن است قبل از صادرات جهانی گاز مایع ، بهبود روابط منطقه ای را در الویت قرار دهد تا بتواند گاز را مستقیما برای تبدیل آن به مایع در ابوظبی یا عمان صادر کند. یا تقاضای رو به افزایش را در بازارهای داخلی کشورهای همسایه از عراق در غرب کشور تا پاکستان در شرق تامین کند.