گازرسانی به یک ابزار رای گرفتن از مردم تبدیل شد. پس از آن بود كه برای نمایندگان، گازرسانی به شهرها و روستاها بسیار حیاتی شد، زیرا این موضوع برایشان رای می‌آورد و درنتيجه هر نماينده مجلس تبديل شد به يك اهرم فشار بر شركت ملي گاز جهت توسعه غيرمنطقي شبكه گاز رساني به تمام پستوهاي كشور!
۱
تاریخ انتشارچهارشنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۳ - ۱۲:۲۹
کد مطلب : ۱۶۶۸۸۷
گاز رسانی به دور افتاده ترین نقاط کشور دیگر دستاورد نیست!
پشت پرده خيانتي به نام «دستاورد گازرساني»
به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی "نفت ما"،درحالي همچنان دولت ها يكي پس از ديگري از تكميل پروژه هاي گازرساني در دورافتاده ترين نقاط كشور، بعنوان دستاوردهاي بزرگ ياد مي كنند كه اين روزها اقتصاد، صنعت و معيشت ملت ايران درگير معادله لاينحل ناترازي انرژي است.
پيش از انقلاب سهم بزرگي از گاز ايران به روسيه صادر مي شد و تنها به قسمت هاي محدودي از شهرهاي تهران و اصفهان و شيراز آن هم به دليل وجود صنايعي مانند ذوب آهن و پتروشيمي گازرساني شده بود. به مرور زمان و با افت قيمت خريد گاز از سوي روسيه، صادرات گاز ايران متوقف شد. در اين زمان حجم بالايي از گاز توليدي كشور بلاتكليف ماند و تصميم بر آن شد كه اين گاز توليدي توسط خطوط لوله در داخل كشور به مصرف برسد.
از سوي ديگر با كشف ميادين گاز پارس جنوبي، مسئولين به بهانه اينكه اگر از این مخزن مشترک استفاده نشود، قطر به‌صورت انفرادی از آن استفاده خواهد كرد، سرعت گازرساني به مناطق مختلف شهري و روستايي در كشور را افزايش دادند. از اين رو مصوباتي در مجلس به تصويب رسيد كه علاوه بر شهرهاي بزرگ، شهرهاي كوچك و روستاهايي كه در فاصله 10 كيلومتري از كلانشهرها نيز قرار دارند تحت پوشش پروژه هاي گازرساني قرار بگيرند.
اما چرا توسعه گازرسانی با سرعت پیشرفت؟
در این میان کارشناسان چندین عامل را دلیل اصلی رغبت بیشتر به توسعه گازرسانی از سوی مسئولان عنوان می کنند. نخست اینکه افت فشار گاز و هدررفت در گازرسانی وجود ندارد، به این معنی که در طول یک مسیر طولانی، گاز انتقال داده شود، افت فشار گازی وجود نخواهد داشت و از حجم گاز کاسته نمی‌شود و این در حالی است که برق افت فشار و و هدررفت انرژی در شبکه را در پی خواهد داشت.
موضوع بعدی هزینه بر بودن ساخت نیروگاه‌ها است، چراکه ما همواره در کشور با چالش تامین مالی و سرمایه گذاری در پروژه های بزرگ روبرو هستیم. از این روست که گازرسانی نسبت به برق‌رسانی در اولویت قرار گرفته است.
اما مهمترین عامل تسريع حركت لوله هاي گاز در سراسر كشور اين بود كه گازرسانی به یک ابزار رای گرفتن از مردم تبدیل شد. پس از آن بود كه برای نمایندگان، گازرسانی به شهرها و روستاها بسیار حیاتی شد، زیرا این موضوع برایشان رای می‌آورد و درنتيجه هر نماينده مجلس تبديل شد به يك اهرم فشار بر شركت ملي گاز جهت توسعه غيرمنطقي شبكه گاز رساني به تمام پستوهاي كشور! كار تاجايي بالا مي گرفت كه حتي وزير نفت هم براي جلب راي اعتماد نمايندگان در مجلس، وعده گازرساني به حوزه انتخابيه نمايندگان موافق را مي داد.
درنتيجه اينكه با گسترش نجومي و بي برنامه شبكه گازرساني به اقصي نقاط كشور و همچنين نبود فرهنگ مصرف درست و پايين بودن قيمت اين حامل انرژي، اكنون به نقطه اي رسيديم كه در اثر ناترازي انرژي، صنايع در زمستان گاز ندارند و در تابستان برق كه اگر اين توسعه نامتوازن شبكه گازرساني در كشور نبود، الان صنايع هيچگاه مجبور به خاموشي نمي شدند. چراكه مي شد با افزايش برداشت گاز در خلال سال هاي گذشته و سرمايه گذاري دقيق در حوزه ساخت نيروگاههاي گازي، علاوه بر تامين پايدار خوراك جهت صنايع پتروشيمي، توليد برق را در مناطق گرمسيري افزايش داده و ديگر نيازي به گازرساني در آن مناطقي كه شايد فقط دو ماه در سال نياز به وسايل گرمايشي دارند، باشد.
سهل انگاري مسئولين در حوزه فشارافزايي ميادين گازي و همچنين عدم توجه به جمع آوري گازهاي مشعل از يك سو و مصرف خارج از عرف گاز در سطح كشور سبب شده تا كشورمان هيچ سهمي از صادرات گاز دنيا نداشته باشد. گفتني است مطابق با جديدترين آمارها از توليد گاز، ايران سومين كشور توليد كننده گاز در دنياست اما سهمش از صادرات اين حامل انرژي تقريبا صفر است.
در پايان خاطرنشان مي سازد با وجود عميق تر شدن اوضاع نامطلوب ناترازي انرژي، ديگر گازرساني به تمام نقاط كشور، نه تنها دستاورد مديريتي محسوب نمي شود كه خيانتي است به توسعه صنعتي و اقتصادي اين ملت.
پيش از انقلاب سهم بزرگي از گاز ايران به روسيه صادر مي شد و تنها به قسمت هاي محدودي از شهرهاي تهران و اصفهان و شيراز آن هم به دليل وجود صنايعي مانند ذوب آهن و پتروشيمي گازرساني شده بود. به مرور زمان و با افت قيمت خريد گاز از سوي روسيه، صادرات گاز ايران متوقف شد. در اين زمان حجم بالايي از گاز توليدي كشور بلاتكليف ماند و تصميم بر آن شد كه اين گاز توليدي توسط خطوط لوله در داخل كشور به مصرف برسد.
از سوي ديگر با كشف ميادين گاز پارس جنوبي، مسئولين به بهانه اينكه اگر از این مخزن مشترک استفاده نشود، قطر به‌صورت انفرادی از آن استفاده خواهد كرد، سرعت گازرساني به مناطق مختلف شهري و روستايي در كشور را افزايش دادند. از اين رو مصوباتي در مجلس به تصويب رسيد كه علاوه بر شهرهاي بزرگ، شهرهاي كوچك و روستاهايي كه در فاصله 10 كيلومتري از كلانشهرها نيز قرار دارند تحت پوشش پروژه هاي گازرساني قرار بگيرند.
اما چرا توسعه گازرسانی با سرعت پیشرفت؟
در این میان کارشناسان چندین عامل را دلیل اصلی رغبت بیشتر به توسعه گازرسانی از سوی مسئولان عنوان می کنند. نخست اینکه افت فشار گاز و هدررفت در گازرسانی وجود ندارد، به این معنی که در طول یک مسیر طولانی، گاز انتقال داده شود، افت فشار گازی وجود نخواهد داشت و از حجم گاز کاسته نمی‌شود و این در حالی است که برق افت فشار و و هدررفت انرژی در شبکه را در پی خواهد داشت.
موضوع بعدی هزینه بر بودن ساخت نیروگاه‌ها است، چراکه ما همواره در کشور با چالش تامین مالی و سرمایه گذاری در پروژه های بزرگ روبرو هستیم. از این روست که گازرسانی نسبت به برق‌رسانی در اولویت قرار گرفته است.
اما مهمترین عامل تسريع حركت لوله هاي گاز در سراسر كشور اين بود كه گازرسانی به یک ابزار رای گرفتن از مردم تبدیل شد. پس از آن بود كه برای نمایندگان، گازرسانی به شهرها و روستاها بسیار حیاتی شد، زیرا این موضوع برایشان رای می‌آورد و درنتيجه هر نماينده مجلس تبديل شد به يك اهرم فشار بر شركت ملي گاز جهت توسعه غيرمنطقي شبكه گاز رساني به تمام پستوهاي كشور! كار تاجايي بالا مي گرفت كه حتي وزير نفت هم براي جلب راي اعتماد نمايندگان در مجلس، وعده گازرساني به حوزه انتخابيه نمايندگان موافق را مي داد.
درنتيجه اينكه با گسترش نجومي و بي برنامه شبكه گازرساني به اقصي نقاط كشور و همچنين نبود فرهنگ مصرف درست و پايين بودن قيمت اين حامل انرژي، اكنون به نقطه اي رسيديم كه در اثر ناترازي انرژي، صنايع در زمستان گاز ندارند و در تابستان برق كه اگر اين توسعه نامتوازن شبكه گازرساني در كشور نبود، الان صنايع هيچگاه مجبور به خاموشي نمي شدند. چراكه مي شد با افزايش برداشت گاز در خلال سال هاي گذشته و سرمايه گذاري دقيق در حوزه ساخت نيروگاههاي گازي، علاوه بر تامين پايدار خوراك جهت صنايع پتروشيمي، توليد برق را در مناطق گرمسيري افزايش داده و ديگر نيازي به گازرساني در آن مناطقي كه شايد فقط دو ماه در سال نياز به وسايل گرمايشي دارند، باشد.
سهل انگاري مسئولين در حوزه فشارافزايي ميادين گازي و همچنين عدم توجه به جمع آوري گازهاي مشعل از يك سو و مصرف خارج از عرف گاز در سطح كشور سبب شده تا كشورمان هيچ سهمي از صادرات گاز دنيا نداشته باشد. گفتني است مطابق با جديدترين آمارها از توليد گاز، ايران سومين كشور توليد كننده گاز در دنياست اما سهمش از صادرات اين حامل انرژي تقريبا صفر است.
در پايان خاطرنشان مي سازد با وجود عميق تر شدن اوضاع نامطلوب ناترازي انرژي، ديگر گازرساني به تمام نقاط كشور، نه تنها دستاورد مديريتي محسوب نمي شود كه خيانتي است به توسعه صنعتي و اقتصادي اين ملت.
