یادداشت حاضر در سال ۹۷ در نشریه اقتصاد مقاومتی منتشر شد که در آن زمان هشدارهایی در خصوص ناترازی در حوزه انرژی مخصوصا برق داده شده بود که یک بار دیگر بازنشر می گردد.
قبل از برجام را کاری ندارم و نمی خواهم به جزییات اینکه چرا ما کِشته ای نداریم که به آن دلخوش باشیم بپردازم فقط می خواهم چشممان را برای هزارمین بار به مدیریت های ناکار آمد دولتی جلب کنم و بعد از برجام که چرا به راحتی ما می توانستیم نه فقط مشکلات برق را حل کنیم بلکه برق را نیز صادر کنیم، چه برسد از اینکه بحث از مدیریت های مقاومتی و غیره را صورت دهیم، بپردازم. مدیریت هایی که مقاومتی بودنشان فقط در ظاهرشان بود و در مقاومت در قبال رشد مملکت و عاجز از گرفتن تصمیمات خردمندانه که البته ناگفته نماند ما در دوراهی داشتن مدیران شجاع و یا مصلحت گرا، راهکارهایی را در پیش گرفتیم که ریسک شجاع بودن مدیران را آنچنان افزایش داد که همگی را بر آن داشت که اگر تصمیمی نگیری حداقل زیر سوال هم نخواهی رفت زیرا که در این مملکت هیچ مدیری بواسطه کوتاهی در انجام کار و از دست دادن فرصت ها و تحمیل هزینه فرصتهای بیشمار به این مملکت را محاکمه که چه عرض کنم، حتی به زیر سوال هم نبرده اند و این شده است بزرگترین گلوگاه حضور مدیران ارزشمند پس چه چیزی می تواند به جز خدمتگزاری جایگاه مدیران را جذب کند برمی گردیم سر بحث ساده و اصلی که بعد از برجام چه زمینه ای مهیا شد. پس از برجام شما میتوانید به بخشهای توسعه و سرمایه گذاری سازمانها و نهادهای دولتی سری بزنید و گزارش های بی شمار از حضور سرمایه گذاران متعدد را ببینید خوب پس چرا سرمایه گذاری صورت نگرفت؟ بعضی ها مغلطه میکنند که آنها منتظر حضور واقعی و مجوز دار شرکتها و کشورهای بزرگ بوده اند. بله این درست است اما بخشی از قصه است. بخش دیگر چیست؟
بخش دیگر اما عدم آمادگی داخلی ورود سرمایه و سرمایه گذاریست. نه قوانین ما چنین آمادگی را دارد نه بینش بخش دولتی می تواند دست از تصدی گری بردارد و نه اینکه هزاران گونه قوانین بازرسی و اذیت که هیچ حاصلی بجز افزایش فساد اداری و کم کاری و بی تصمیمی و نتیجه ای غیر از عدم اجرای اهداف حضور و جلب سرمایه گذاری و کلا تصمیم سازی نداشته و نخواهد داشت و در نهایت نا امید کردن سرمایه گذار خارجی!
حرفهای صدمن یک غاز مسوولین و به اصطلاح صاحب نظران تلویزیون پسند نیز هیچی به جز گمراه کردن تصمیم گیران کلان این مملکت را نداشته است و تا وقتی بحثها را برای خوشامد و تبلیغ و تحسین می گذاریم فرآیند حاصله چیزی غیر از بی برقی، بی نفتی و بی قانونی و رشد فساد و ارتشاء نخواهیم داشت.
تاریخ را بارها متملقان به کج راهه برده اند و باز هم خواهند برد. شاید با قبول استفاده از متخصصان واقعی و حتی بین المللی همان موفقیتی را که در ساختارهایی مثل ورزش تجربه کردیم جواب دهد همانند دهها کشور دیگر و به جای سیاسی کردن همه امور به تخصصی کردن آنها بپردازیم و ساختارها و حتی آدم هایشان را از نو پی نهیم و شاید بهتر باشد جوانهای زمان شاه را کنار زده و از جوان های متخصص زمان جمهوری اسلامی استفاده کنیم. هر چند هزینه تجربه اندوزی قبلی ها برای این مملکت گران تمام شده است اما ای کاش نهایتی داشته باشد.
قبل از برجام را کاری ندارم و نمی خواهم به جزییات اینکه چرا ما کِشته ای نداریم که به آن دلخوش باشیم بپردازم فقط می خواهم چشممان را برای هزارمین بار به مدیریت های ناکار آمد دولتی جلب کنم و بعد از برجام که چرا به راحتی ما می توانستیم نه فقط مشکلات برق را حل کنیم بلکه برق را نیز صادر کنیم، چه برسد از اینکه بحث از مدیریت های مقاومتی و غیره را صورت دهیم، بپردازم. مدیریت هایی که مقاومتی بودنشان فقط در ظاهرشان بود و در مقاومت در قبال رشد مملکت و عاجز از گرفتن تصمیمات خردمندانه که البته ناگفته نماند ما در دوراهی داشتن مدیران شجاع و یا مصلحت گرا، راهکارهایی را در پیش گرفتیم که ریسک شجاع بودن مدیران را آنچنان افزایش داد که همگی را بر آن داشت که اگر تصمیمی نگیری حداقل زیر سوال هم نخواهی رفت زیرا که در این مملکت هیچ مدیری بواسطه کوتاهی در انجام کار و از دست دادن فرصت ها و تحمیل هزینه فرصتهای بیشمار به این مملکت را محاکمه که چه عرض کنم، حتی به زیر سوال هم نبرده اند و این شده است بزرگترین گلوگاه حضور مدیران ارزشمند پس چه چیزی می تواند به جز خدمتگزاری جایگاه مدیران را جذب کند برمی گردیم سر بحث ساده و اصلی که بعد از برجام چه زمینه ای مهیا شد. پس از برجام شما میتوانید به بخشهای توسعه و سرمایه گذاری سازمانها و نهادهای دولتی سری بزنید و گزارش های بی شمار از حضور سرمایه گذاران متعدد را ببینید خوب پس چرا سرمایه گذاری صورت نگرفت؟ بعضی ها مغلطه میکنند که آنها منتظر حضور واقعی و مجوز دار شرکتها و کشورهای بزرگ بوده اند. بله این درست است اما بخشی از قصه است. بخش دیگر چیست؟
بخش دیگر اما عدم آمادگی داخلی ورود سرمایه و سرمایه گذاریست. نه قوانین ما چنین آمادگی را دارد نه بینش بخش دولتی می تواند دست از تصدی گری بردارد و نه اینکه هزاران گونه قوانین بازرسی و اذیت که هیچ حاصلی بجز افزایش فساد اداری و کم کاری و بی تصمیمی و نتیجه ای غیر از عدم اجرای اهداف حضور و جلب سرمایه گذاری و کلا تصمیم سازی نداشته و نخواهد داشت و در نهایت نا امید کردن سرمایه گذار خارجی!
حرفهای صدمن یک غاز مسوولین و به اصطلاح صاحب نظران تلویزیون پسند نیز هیچی به جز گمراه کردن تصمیم گیران کلان این مملکت را نداشته است و تا وقتی بحثها را برای خوشامد و تبلیغ و تحسین می گذاریم فرآیند حاصله چیزی غیر از بی برقی، بی نفتی و بی قانونی و رشد فساد و ارتشاء نخواهیم داشت.
تاریخ را بارها متملقان به کج راهه برده اند و باز هم خواهند برد. شاید با قبول استفاده از متخصصان واقعی و حتی بین المللی همان موفقیتی را که در ساختارهایی مثل ورزش تجربه کردیم جواب دهد همانند دهها کشور دیگر و به جای سیاسی کردن همه امور به تخصصی کردن آنها بپردازیم و ساختارها و حتی آدم هایشان را از نو پی نهیم و شاید بهتر باشد جوانهای زمان شاه را کنار زده و از جوان های متخصص زمان جمهوری اسلامی استفاده کنیم. هر چند هزینه تجربه اندوزی قبلی ها برای این مملکت گران تمام شده است اما ای کاش نهایتی داشته باشد.
