واژه نامأنوس «پيمانكاري» با به قدرت رسيدن حزب كارگزاران در صنعت نفت نهادينه شد، تا قطع رابطه نیروی خلاق کار اعم از کارمند و کارگر با نهاد تاریخی‌ای چون «شرکت ملی نفت» اتفاق افتد و تعلق خاطر را از نيروي انساني اين صنعت ربود تا در نتیجه بدنه تخصصي وزارت نفت تهي از هويت گردد.
اين روزها نيز مجدداً صداي پاي حضور دوباره سیرت و تفکر کسانی همچون زنگنه كه مبدل به نماد استثمار نيروي انساني در صنعت شده است، در نفت شنيده مي شود كه نگراني هايي را در ميان كاركنان خدوم و زحمتكش اين مجموعه مولد و وطن دوست بوجود آورده است.
باز هم به کرات از سوی مشفقان و اهل صلاح هشدار داده مي شود اگر به حجم انبوه و متراکم این نگراني رسيدگي نشود، بروز اَبَربحران غيرقابل حلي دور از انتظار نخواهد بود. تبديل یک مطالبه انسانی و مدیریتی به یک چالش ویرانگر بی‌شک عملكرد صنعت استراتژيك نفت را تحت تاثير قرار خواهد داد ودر نهایت فاجعه در کمین خواهد بود.
از اين رو با تجربه می‌توان گفت نخست باید زنگار زشت «بیگانه سازی» و «غیرسازی» از تفکر راهبری سازمان نفت زدوده شود. براي حل چنين چالشي بايد واژه «پيمانكار» که حاوی ادبیات ستم و زورگویی، بی‌هدفی و فًعلگی است، از سپهر معنایی و عملیاتی صنعت نفت حذف گردد و با فهمی متناسب با ارزش‌های سازمان‌یافته ملی شده نفت از نيروي «پيمانكار» به نيروي «كار» ارتقاء جایگاه داده شود.
ديگر بر كسي پوشيده نيست كه فرهنگ پيمانكاري، فرهنگ استثمارگرانه اي بود و نيروي شاغل ذیل این عنوان نه براي اقتصاد و نه براي صنعت مولد نيست. چراكه يك نيروي پيمانكار و قراردادی هيچ وقت خود را متعلق به سازمان نمي داند تا در روزهاي سختي نيز وفادار به سيستم بوده و نقش كليدي بازي كند. نكته ديگر اينكه در حال حاضر صنعت نفت گر چه با نيروي كار خود چالش جدي دارد، اما هنوز تا به وضع اعتراضی نیروی استثمار شده قراردادی و پیمانکاری برسد زمان نیاز دارد. اما به یقین با توجه به خلف وعده های مکرر مسئولین وزارت نفت در ادوار گذشته، با نيروي قراردادی و پيمانكاري به مشكل برخورده و انتظار یک اعتراض نیرومند دور از تصور نیست. در اين بين اما راه‌كارهايي براي عملياتي شدن اين موضوع چالشي وجود دارد كه در ادامه به آن ها مي پردازيم.
در اين راستا مي‌بايست از تجربيات اوايل انقلاب كه طي پروسه‌اي نيروي كارگري زير نظر قانون كار به نيروي كار در وزارت نفت تبديل شد، بهره برد. در آن زمان كه مقرر شد نيروهاي انسانی تحت نظام وزارت كار به وزارت نفت منتقل شوند، غالب كاركنان از اين تغيير حمايت كرده و به استخدام نفت درآمدند و بخشي بسیار کوچک ترجيح دادند زيرنظر قانون وزارت كار باقي بمانند و اين طور شد كه بدنه نيروي انساني نفت هويت اصلي خود را پيدا كرده و رفته رفته نسبت به سازمان متبوع خود تعلق خاطر پيدا كرد.
در نتيجه اينكه وجود نيروي رسمي براي سازمان نفت هم موجب افزايش توليد خواهد شد و در عين حال موجب بقا، دوام و توسعه صنعت در آينده مي شود که باید تا دیر نشده چالش‌های آنان را حل کرد.
اين روزها نيز مجدداً صداي پاي حضور دوباره سیرت و تفکر کسانی همچون زنگنه كه مبدل به نماد استثمار نيروي انساني در صنعت شده است، در نفت شنيده مي شود كه نگراني هايي را در ميان كاركنان خدوم و زحمتكش اين مجموعه مولد و وطن دوست بوجود آورده است.
باز هم به کرات از سوی مشفقان و اهل صلاح هشدار داده مي شود اگر به حجم انبوه و متراکم این نگراني رسيدگي نشود، بروز اَبَربحران غيرقابل حلي دور از انتظار نخواهد بود. تبديل یک مطالبه انسانی و مدیریتی به یک چالش ویرانگر بی‌شک عملكرد صنعت استراتژيك نفت را تحت تاثير قرار خواهد داد ودر نهایت فاجعه در کمین خواهد بود.
از اين رو با تجربه می‌توان گفت نخست باید زنگار زشت «بیگانه سازی» و «غیرسازی» از تفکر راهبری سازمان نفت زدوده شود. براي حل چنين چالشي بايد واژه «پيمانكار» که حاوی ادبیات ستم و زورگویی، بی‌هدفی و فًعلگی است، از سپهر معنایی و عملیاتی صنعت نفت حذف گردد و با فهمی متناسب با ارزش‌های سازمان‌یافته ملی شده نفت از نيروي «پيمانكار» به نيروي «كار» ارتقاء جایگاه داده شود.
ديگر بر كسي پوشيده نيست كه فرهنگ پيمانكاري، فرهنگ استثمارگرانه اي بود و نيروي شاغل ذیل این عنوان نه براي اقتصاد و نه براي صنعت مولد نيست. چراكه يك نيروي پيمانكار و قراردادی هيچ وقت خود را متعلق به سازمان نمي داند تا در روزهاي سختي نيز وفادار به سيستم بوده و نقش كليدي بازي كند. نكته ديگر اينكه در حال حاضر صنعت نفت گر چه با نيروي كار خود چالش جدي دارد، اما هنوز تا به وضع اعتراضی نیروی استثمار شده قراردادی و پیمانکاری برسد زمان نیاز دارد. اما به یقین با توجه به خلف وعده های مکرر مسئولین وزارت نفت در ادوار گذشته، با نيروي قراردادی و پيمانكاري به مشكل برخورده و انتظار یک اعتراض نیرومند دور از تصور نیست. در اين بين اما راه‌كارهايي براي عملياتي شدن اين موضوع چالشي وجود دارد كه در ادامه به آن ها مي پردازيم.
در اين راستا مي‌بايست از تجربيات اوايل انقلاب كه طي پروسه‌اي نيروي كارگري زير نظر قانون كار به نيروي كار در وزارت نفت تبديل شد، بهره برد. در آن زمان كه مقرر شد نيروهاي انسانی تحت نظام وزارت كار به وزارت نفت منتقل شوند، غالب كاركنان از اين تغيير حمايت كرده و به استخدام نفت درآمدند و بخشي بسیار کوچک ترجيح دادند زيرنظر قانون وزارت كار باقي بمانند و اين طور شد كه بدنه نيروي انساني نفت هويت اصلي خود را پيدا كرده و رفته رفته نسبت به سازمان متبوع خود تعلق خاطر پيدا كرد.
در نتيجه اينكه وجود نيروي رسمي براي سازمان نفت هم موجب افزايش توليد خواهد شد و در عين حال موجب بقا، دوام و توسعه صنعت در آينده مي شود که باید تا دیر نشده چالش‌های آنان را حل کرد.
