صنعت پتروشیمی تن خسته و رنجور ایران این روزها بیش از آنکه محتاج حمایت و کمک مسئولین ارشد کشور باشد نیازمند اندکی همراهی، مدارا و خودداری از اجحاف است.
توقعات و انتظارات متعدد از صنعتی که هنوز از نگاه مردم چشم و چراغ توسعه صنعتی کشور محسوب می شود این مجموعه را از درون به ویرانی نزدیک کرده است.
زیرا اکثر سازمان ها و مراکز مرتبط با شرکت های پتروشیمی هریک از نگاه خود به آن نگریسته تامین انتظارات و توقعات خویش را از آنها می جویند. گویی صنعت نفت و بطور مشخص این روزها صنایع پتروشیمی علاوه بر مسئولیت تامین توقعات بزرگ و پایان ناپذیر جامعه امروز از جمله ایجاد اشتغال برای انبوه جوانان جویای کار، تامین محصولات مورد نیاز صدها شرکت فعال در حوزه صنایع تکمیلی و حفظ رونق بازار بورس و سهام کشور باید به داد دیگر نیازهای بر زمین مانده سازمان های مختلف و شاید جبران کسری بودجه دولت نیز برسد.
صنعتی که بار مصیبت های ناشی از خصوصی سازی های گذشته را همچنان بر دوش می کشد آنچنان صبور و بردبار است که همواره یاریگر تمام صنایع داخلی بوده و با چشم پوشی از صادرات تامین کننده نیاز داخل صنایع وابسته به پتروشیمی می باشد.
اما برای پتروشیمی که چندین سال است به ستون اصلی تامین نیاز ارزی کشور تبدیل شده اندکی مدارا و همراهی شرط معرفت هر مقام و مسئول و نماینده ای می باشد. باید توجه داشت که اینگونه افزایش یکباره نرخ خوراک و سوخت واحدهای متانولی پتروشیمی فرجامی جز به تعطیلی کشاندن این مراکز را به دنبال نخواهد داشت و این روند به زودی واحدهای تولید کننده اوره را نیز در بر خواهد گرفت.
مشکلی که این روزها در مورد مجتمع بزرگ پتروشیمی متانول کاوه رخ داده، به زودی دیگر مجتمع های پتروشیمی کشور را نیز گرفتار خواهد کرد.
در این شرایط شاید مناسب ترین و منطقی ترین گزینه توجه به پیشنهادی باشد که دبیر انجمن صنفی کارفرمایی پتروشیمی در رابطه با تعیین یک فرمول مشخص و بادوام برای نرخ خوراک مطرح کرده است. راهکاری که شاید بتواند امنیت لازم برای جذب سرمایه گذاران را نیز به همراه داشته باشد.
به یاد داشته باشیم در این روزهای سخت تولید هرگونه فشار غیرکارشناسانه به مجموعه هایی مانند مجتمع های تولیدی پتروشیمی همچون «نشستن بر سر شاخ و بریدن بن» خواهد بود.
توقعات و انتظارات متعدد از صنعتی که هنوز از نگاه مردم چشم و چراغ توسعه صنعتی کشور محسوب می شود این مجموعه را از درون به ویرانی نزدیک کرده است.
زیرا اکثر سازمان ها و مراکز مرتبط با شرکت های پتروشیمی هریک از نگاه خود به آن نگریسته تامین انتظارات و توقعات خویش را از آنها می جویند. گویی صنعت نفت و بطور مشخص این روزها صنایع پتروشیمی علاوه بر مسئولیت تامین توقعات بزرگ و پایان ناپذیر جامعه امروز از جمله ایجاد اشتغال برای انبوه جوانان جویای کار، تامین محصولات مورد نیاز صدها شرکت فعال در حوزه صنایع تکمیلی و حفظ رونق بازار بورس و سهام کشور باید به داد دیگر نیازهای بر زمین مانده سازمان های مختلف و شاید جبران کسری بودجه دولت نیز برسد.
صنعتی که بار مصیبت های ناشی از خصوصی سازی های گذشته را همچنان بر دوش می کشد آنچنان صبور و بردبار است که همواره یاریگر تمام صنایع داخلی بوده و با چشم پوشی از صادرات تامین کننده نیاز داخل صنایع وابسته به پتروشیمی می باشد.
اما برای پتروشیمی که چندین سال است به ستون اصلی تامین نیاز ارزی کشور تبدیل شده اندکی مدارا و همراهی شرط معرفت هر مقام و مسئول و نماینده ای می باشد. باید توجه داشت که اینگونه افزایش یکباره نرخ خوراک و سوخت واحدهای متانولی پتروشیمی فرجامی جز به تعطیلی کشاندن این مراکز را به دنبال نخواهد داشت و این روند به زودی واحدهای تولید کننده اوره را نیز در بر خواهد گرفت.
مشکلی که این روزها در مورد مجتمع بزرگ پتروشیمی متانول کاوه رخ داده، به زودی دیگر مجتمع های پتروشیمی کشور را نیز گرفتار خواهد کرد.
در این شرایط شاید مناسب ترین و منطقی ترین گزینه توجه به پیشنهادی باشد که دبیر انجمن صنفی کارفرمایی پتروشیمی در رابطه با تعیین یک فرمول مشخص و بادوام برای نرخ خوراک مطرح کرده است. راهکاری که شاید بتواند امنیت لازم برای جذب سرمایه گذاران را نیز به همراه داشته باشد.
به یاد داشته باشیم در این روزهای سخت تولید هرگونه فشار غیرکارشناسانه به مجموعه هایی مانند مجتمع های تولیدی پتروشیمی همچون «نشستن بر سر شاخ و بریدن بن» خواهد بود.
