سالهاست كه صنعت گاز بعنوان اصلي‌ترين زيرساخت انرژي كشور توسعه يافته و از تامين سوخت نيروگاه‌هاي حرارتي گرفته تا سوخت بخشي از خودروهاي كشور و منبع اصلي گرماي خانه‌هاي ايرانيان بر عهده اين صنعت گذاشته شده است.

  شدت مصرف انرژي در ايران بالاست تا جايي كه با توليد روزانه حدود يك ميليارد متر مكعب گاز فقط چيزي در حدود كمتر از 70 ميليون متر مكعب صادرات به عراق و مقداري جزئي هم به تركيه صورت مي گيرد و حتي در مقاطعي گاز كافي براي تزريق به میادین نفتي به منظور افزايش بهره‌دهي چاههاي نفت تامين نمي‌شود.
 اگر روند رشد مصرف گاز را بصورت يك منحني با روند كاهش حجم ذخاير گاز اثبات شده(در اثر مصرف) در نظر بگيريم در سالهاي 1415 تا 1420 تراز انرژي مبتني بر گاز كشور منفي خواهد شد. شايد ميادين توسعه نيافته و حتي كشف نشده تا مدتي اين  وضعيت را مديريت كنند اما در نهايت در سال 1425 شرايط بكلي عوض شده و كشور با بحران تامين انرژي مواجه خواهد شد. شايان ذكر است كه بر خلاف تصور عموم مصرف گاز در تابستان نيز بالاست زيرا صرف تامين سوخت نيروگاههاي حرارتي كشور مي‌شود.
مطالعه در سطح منطقه و كشور هاي همسايه نشان مي‌دهد  كه عراق به دنبال توسعه انرژي هاي تجديد پذير(خصوصا انرژي خورشيدي) براي تامين برق مورد نياز خود است و به اين منظور تفاهم نامه‌هايي با كشور چين منعقد نموده و عربستان بعنوان رقيب بخش انرژي در مواجهه با ايران، توسعه نيروگاه خورشيدي 1000 مگاواتي را  در كشور خود براي تامين برق عراق در دستور كار قرار داده است. كشور امارات متحده عربي نيروگاه خورشيدي 1200 مگاواتي را با هزينه اي در حدود 880 ميليون دلار توسعه داده است كه در مقايسه با هزينه توسعه نيروگاه‌هاي حرارتي(با احتساب هزينه سوخت مصرفي) كاملا قابل توجيه پذير و شايد مقرون به صرفه‌تر باشد.
از سوي ديگر كشور چين يكي از پيشروترين كشورها در زمينه استفاده از انرژي خورشيدي براي تامين برق بوده و نيروگاههاي تجديدپذيرعظيمي را توسعه داده است.
در اين شرايط و به منظور امكان افزايش صادرات گاز به كشورهايي چون تركيه، پاكستان، هند، عراق و حتي افغانستان و همچنين پيشگيري از بحران انرژي در آينده مي‌توان بصورت برنامه‌ريزي شده‌اي از ظرفيت‌هاي كشور چين براي توسعه نيروگاه‌هاي تجديد پذير در ايران بهره برد. لازم به توضيح است كه راندمان نيروگاهاي خورشيدي روز به روز در حال افزايش بوده و اكنون به حدود 26درصد رسيده است در حالي كه مصرف سوخت نداشته و هزينه هاي نگهداري و تعميرات اندكي دارند. از سوي ديگر راندمان نيروگاههاي حرارتي حدود 35 درصد بوده و با دارا بودن هزينه‌هاي تعميرات بالا، مصرف سوخت قابل توجهي نيز دارند. همچنين طول مدت اجراي طرح‌هاي نيروگاه‌ خورشيدي به مراتب كمتر از مدت زمان توسعه نيروگاه‌هاي حرارتي مي‌باشد.
مباحثي مثل آلودگي محيط زيست در كنار تعهدات ايران در كاهش توليد كربن ( كنفرانس پاريس) توجه به اين مقوله را دوچندان مي نمايد.